-முஸ்டீன்-
அதிகாலைக் குளிர் நடுக்கத்தைப் பரிசளித்துக் கொண்டிருந்த போது குவைத் -ஈராக் எல்லைப் பகுதி பரபரப்பாக இருந்தது. குவைத்தின் அமெரிக்க இராணுவ மத்திய முகாமிலிருந்து இன்னும் சற்று நேரத்தில் அமெரிக்க ரோந்துப் படைகள் வந்துவிடும் அதனைப் பின்பற்றி வாகனத்தொடரணி தனது பயணத்தை ஈராக்கை நோக்கி ஆரம்பித்துவிடும் அமெரிக்க இராணுவத்தின் கட்டுப்பாட்டில் உள்ள அனைத்துப் பகுதிகளிலும் பல்வேறு பணிகளைச் செய்வதற்காக உயிரைப் பணயமாக வைத்த அறுநூறு ஊழியர்கள் மரண அமைதியுடன் இருந்தார்கள். பெரிய சம்பளத்துக்காக ஒரு வருட ஒப்பந்தத்தை அவர்கள் செய்திருந்தாலும் அந்தப்பயணந்தான் அவர்களின் இறுதிப் பயணம் என்ற எண்ணம் அனைவருக்குள்ளும் ஒரேமாதிரியாகத் தோன்றி ஓடிக்கொண்டிருந்தது. யாரும் யாருடனும் பேசிக்கொள்ளவில்லை. யாரும் யாரையும் முகம் நோக்கவுமில்லை. பன்னிரெண்டு மாத ஒப்பந்தத்தில் ஆறுமாதப்பணம் முன் கூட்டியே கிடைத்துவிட்டது. அதனால் கிடைத்த சிறிய ஆறுதல் மட்டுமே அவர்களை சுவாசிக்கச் செய்தது. ஆபத்து நிறைந்த பாலைவனப் பயணம். எந்த நேரத்தில் எந்த வண்டி எந்தப்பக்கம் இருந்து தாக்கப்படும் என்பது பற்றி யாருக்கும் தெரியாது.
கன்வேய்க்குப் பொறுப்பான அமெரிக்க இராணுவ அதிகாரி செல்லத் தயாராக இருந்த நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட வாகனங்களை ஒவ்வொன்றாக இறுதி செய்துகொண்டிருந்தார். இரண்டு ஹெலிகள் மிகவும் தாழ்வாகப் பறந்து சென்றன. அதனைத் தொடர்ந்து டாங்கிகள் நகரத் தொடங்கின. எல்லா வாகனங்களும் தேவையானளவு இடைவெளிவிட்டு சமவேகத்தில் பயணத்தை ஆரம்பித்த போது ஒரு மனிதக் குரல் கூடக் கேட்கவில்லை. இதற்கு மேலும் என்னால் அமைதியாக இருக்க முடியவில்லை. பக்கத்தில் இருந்த ராணுவச் சிப்பாயிடம் எதையாவது பேசலாம் என்றால் வெடிக்கத் தயாரான துப்பாக்கியை அவன் சின்சியராக இறுகப் பற்றியிருந்த விதத்தைப் பார்த்ததும் அமைதியாக இருந்துவிட்டேன். அவனது கவனத்தைக் குழைத்த பாவம் எனக்கெதற்கு
அழகான ஈழ தேசத்தில் விடுதலைப்புலிகளால் திணிக்கப்பட்டு அனுபவிக்காத மரண பயத்தையா இங்கு அனுபவித்துவிடப் போகின்றோம் என்ற திமிர் என்னை இயல்பாக இருக்கச் செய்தது. மட்டக்களப்பில் பிரதான பாதையைத் தவிர அனைத்துப் பகுதிகளும் விடுதலைப்புலிகளின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த காலத்தில் மும்முரமான யுத்தம் நேரங்காலம் இல்லாமல் நடந்துகொண்டேதான் இருந்தது. அப்போது பிரதான வீதியால் செல்லும் இராணுவ கண்வேயின் வாகனங்களை எண்ணிக் கொண்டிருந்த சிறுவயது அனுபவத்தோடு இப்போதைய நிலையை ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும் போது எனக்குச் சிரிப்பாக இருந்தது. வாகனத் தொடரணி தாக்கப்படுதல் என்பது ராணுவப் பார்வையில் பெருத்த அவமானமும் தோல்வியுமாகும். அதனால் தொடரணி சென்று முடியும் வரை மணித்தியாலக் கணக்கில் வீதியோரத்தில் கொளுத்தும் வெயிலில் தலையைக் கீழே தொங்கவிட்டபடி மக்களை நிறுத்திவைக்கச் செய்த அச்சம் சாமானியமானதல்ல. காலம் செல்லச் செல்ல விடுதலைப்புலிகள் விதைத்த அச்சத்துக்குள் நானும் அடிமையாக வாழ்ந்துகொண்டிருந்ததை உணர்ந்த போது மொத்தமாக எங்களில் யாருக்கும் குரல் இருக்கவில்லை. எனது குரல் எங்கே போனது அதை எப்படி இழந்தேன் என்று தேடத் தொடங்கியபோது நான் உணர்ந்த அவமானம் என்னை துரத்தித் துரத்தி அடித்தது. எனது குரலை நான் கண்டு பிடித்து அதை ஒலிக்கச் செய்த போது எல்லோரும் அந்நியமாகப் பாரத்தார்கள் விடுதலைப்புலிகள் தமக்கு எதிராக ஒலிக்கும் அந்தக் குரலை நிரந்தமாக அடக்கிவிட முனைந்தார்கள் அந்தப் போராட்டத்தில் எதிர்த்து நிற்க முடியாமல் நான் தோற்றுப்போய் பின்வாங்கி துப்பாக்கிச் சூட்டை வாங்கிக்கொண்டு உயிரைப் பாதுகாப்பதற்காக ஓடிப்போய் பதுங்கிய இடம் குவைத். பதுங்கினால் பாயத்தானே வேண்டும். அந்தப் பாய்ச்சலுக்காக என்னை நிறையவே தயார்படுத்த வேண்டியிருந்தது. என்னைத் தயார்படுத்திக் கொள்ளும் பாதையில் ஓர் அங்கமாக உளவுப் பணியைத் தேர்வு செய்து யார்யாருக்கோவெல்லாம் உளவாளியாக இருந்து இன்னும் ஓடிக்கொண்டிருக்கின்றேன். ஏனெனில் மீளவும் நாட்டுக்குச் சென்று புலிகளுக்கு கிலி கொடுக்கும் சக்தியாக நான் செயற்பட வேண்டுமல்லவா. அதனால் ஒருவன் புலி என்று தெரிந்து விட்டால் அவனை நான் எந்த தேசத்திலும் சும்மா விடுவதில்லை.
இப்போது அமெரிக்க இராணுவத்தின் பாதுகாப்பு எல்லைக்குள் இருந்துகொண்டு அவர்களின் எதிரிகளுக்கு உதவி செய்து செய்துகொண்டிருக்கின்றேன். எனக்கென்று வகுக்கப்பட்ட பயணம் வெறும் இருபது நாட்களுக்கானது. ஓர் உளவுப் பணி நிமித்தம் செய்து கொண்ட ஒப்பந்தப்பிரகாரம் அந்தக் கால எல்லைக்குள் எனக்கு வழங்கப்பட்ட தகவல் பறிமாற்றப் பணியைச் செவ்வனே செய்துவிட்டு அங்கிருந்து கிடைக்கும் தகவலை நேரடியாகப் பெற்றுக்கொண்டு எவ்வகையிலும் கசிந்திடாபடி மீளவும் நான் திரும்பி வரவேண்டும். ஏதாவது இசகுபிசகாகினால் எனது உயிருக்கு துளியும் உத்தரவாதம் கிடையாது. உடனடியாகச் சுட்டுத்தள்ளிவிட்டு உலகப் பயங்கரவாதியின் இறப்பை உலகுக்கு பிரகடனப்படுத்துவார்கள். அல்லது நிச்சயமாக குவாந்தனாமோ சிறைதான் கிடைக்கும்.
'அம்மார் வெரி கெயார்புல்' என்று கொண்வே கொமாண்டர் என் தோளை அழுத்தித் தட்டும்போதே இரண்டு அமெரிக்கச் சிப்பாய்கள் எனது பாதுகாப்பில் கரிசனை கொள்ளத் தாயாராகி இரு பக்கத்திலும் நின்றார்கள்.
உலகத்துக்குப் பச்சைப் பொய்யைச் சொல்லி விட்டு ஆக்கிரமிப்புச் செய்திருக்கும் அமெரிக்கப்படைகளுக்கு எதிராகப் போராடும் ஈராக்கின் தேசியவாதிகள் தமது தகவல் பரிமாற்றத்துக்கு அமெரிக்கப்படைகளையே பயன்படுத்தும் ஆச்சரியமான வழிமுறையை தம்மை உலக வல்லரசாக்கி மார்தட்டிக்கொள்ளும் அவர்கள் கடைசி வரையும் கண்டுபிடிக்கவே இல்லை. அவர்களுக்கு எதிரான செய்தியை அவர்களது பாதுகாப்புடன் சுமந்து செல்லும் நான் இந்தப் பயணகாலத்தில் அவர்களால் கட்டாயம் பாதுகாக்கப்பட வேண்டிய நபராகவும் இருந்தேன். அவ்வளவுதான் அவர்களது புத்திசாலித்தனம். பொய்யும் புரட்டும் புத்திசாலித்தனமாக மாறிவிடுவதுமில்லைதானே.
பயணத்தின் பாதுகாப்பை மீளவும் உறுதிப்படுத்த ஹெலிகள் சென்ற வழியேதிரும்பின. குவைத்தின் எல்லை தாண்டி கெண்வேய் ஈராக் எல்லைக்குள் நுழைந்தது. குறுகிய தூரம்தான் ஆயினும் நீண்ட பயணம். கிட்டத்தட்ட அச்சுறுத்தலான பயணப்பாதை முடிந்துவிட்டது என்ற நிம்மதி எல்லோருக்குளள்ளும் வந்துவிட்டிருந்து. இன்னும் சற்று நேரத்தில் அமெரிக்கப் படைகளின் ஈராக் பாதுகாப்பு மையத்தினுள்ளே சென்று விடுவோம் என்ற நம்பிக்கையில் பிறந்த அமைதிதான் அது. ஆனால் இந்த அமைதியும் அச்சமும் என்னைவிட்டும் சற்று விலகியே இருந்தன.
பாலைவனப் பகுதி முடிந்து குடியிருப்புப் பகுதியை அன்மித்த போதுதான் அந்த விபரீதம் மிக வேகமாக நடந்தேறியது. எங்கிருந்து தாக்கப்படுகின்றது என்பது புரியாமலேயே தமக்கு வசதியான பக்கமெங்கும் சுட்டுத்தள்ளிய இராணுவத்தின் வெடியோசையிலேயே பதட்டமும் பயமும் அப்பட்டமாக வெளிப்பட்டது. அதற்குள் நான்கு டேங்கர்கள் செயலிழந்து புகைந்து கொண்டிருந்தன. பத்து ட்ரக் வண்டிகளாவது முற்றாகத் தாக்குதலைச் சந்தித்திருந்தன. எல்லாத் திசைகளிலும் சிதறிய உடல்களுக்கு மத்தியில் காயப்பட்டவர்களின் அவலப் புலம்பல் இன்னும் திகிலை சூடாக அடிமனதுக்கு ஏற்றிக் கொண்டிருந்தது. துல்லியமான திட்டமிட்ட தேர்வு செய்யப்பட்ட வாகனங்களுக்கு மட்டுமான இலக்குத் தப்பாத தாக்குதல். வாகனங்களின் வேகமும் இடைவெளியளவும் மிகவும் திறம்படக் கணிக்கப்பட்ட தாக்குதலை முறியடிப்பதற்கான எவ்விதமான அவகாசமும் இல்லை. அனுமானிப்பதற்கிடையில் அனைத்தும் நடந்து முடிந்துவிட்டிருந்தன. மிகத் தூரத்தில் இருந்து இயக்கப்பட்ட சக்திவாய்ந்த நிலக்கண்ணிவெடிகளை பறந்து திரிந்த ஹெலிகளால் அடையாளங்காண முடியாமல் போனதில் ஆச்சரியமில்லை. ஆயினும் படைவீரர்கள் தமது அதிர்ச்சியையும் அச்சத்தiயும் போக்க துப்பாக்கி மூலம் இலக்கின்றித் தாறுமாறாகச் சுட்டுக் களைப்படைந்த போது ஆச்சரியமாக இருந்தது. எல்லா நாட்டிலும் போராட்டக்காரர்களை எதிர்த்துப் போராடும் இராணுவம் முட்டாளாக்கப்படும் போது மக்களின் வரிப்பணம் இப்படித்தான் வீணாக்கப்படுகின்றது. அதை யாரும் பொருட்படுத்துவதேயில்லை.
குறுகிய இடைவெளிக்குள் மீட்பு படையணியும் முதலுதவிப் படையணியும் வேகமாக வந்துசேர்ந்தன. அனைவரும் பொசிஷன் எடுத்து அடுத்த தாக்குதலை எதிர்பார்த்துத் தயாராக இருந்தனர். ஊழியர்கள் ஏற்றப்பட்டடிருந்த ஒரேயொரு வண்டி தாக்குதலுக்கு உள்ளாகி இருந்தது. அதுவும் அந்த வாகனச் சாரதியின் அவசரத்தினாலும் கலவரப்பட்டபுத்தியாலும் நேர்ந்த அவலம் என்பது பார்க்கும் போதே தெரிந்தது. நானும் வேகவேகமாக இறங்கி காயப்பட்டவர்களைக் காப்பாற்றும் முதலுதவி அணிக்கு ஒத்தாசைகள் வழங்கத் தொடங்கினேன். 'அம்மா அம்மா' என்று தேன் தமிழில் ஒரு புலம்பல் ஒலி தெளிவாக என்காதில் ஒலித்தது. அந்தத் திசையை நோக்கி நகர்ந்து உரிய நபரை இனங்கான்பது யுத்தகளத்தில் தன் ஆறுயிர் நண்பனின் உயிரைக் காக்கத் தன்னைத் தியாகம் செய்தல் போன்றேதான் இருந்து. அவனைப் பத்திரமாக இழுத்துச் சென்று பாதுகாப்பை உறுதிப்படுத்திவிட்டு நிமிரும் போது அவன் எனது கையை இறுகப் பற்றி உடைந்த அரபியில் கதைக்க முற்பட்டபோது 'தமிழில் கதை' என்றதும் அவனுக்கு உயிர் பிழைத்து விடுவோம் என்ற நம்பிக்கை துளிர்விடத் தொடங்கியிருந்து. எனது கரங்களை இறுகப் பற்றிக் கொண்டான். அவனை அம்பியூலன்சுக்கு மாற்றி முதலுதவிகளை வழங்கிக் காயங்களுக்குக் கட்டுப்போட்டு வைத்தியசாலையில் அனுமதித்துவிட்டு கண்விழிக்கும்வரை பக்கத்தில் இருந்து 'பயப்படத் தேவயில்ல, உயிருக்கு ஒரு ஆபத்துமில்ல சரியோ' என்று பொய் சொல்லும் போது அவனது கண்கள் கலங்கியிருந்தன.
அவனால் மெதுவாகப் பேச முடிந்தது. 'அண்ணே நான் செத்துவிடுவன் போலக் கிடக்கு' என்ற போதே அவனால் கண்ணீரைக் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. 'திடீர்னு வர்ர சிக்கலான அவசர நிலமயச் சமாளிக்கப் போதுமான மருத்துவ வசதி இந்த முகாம்ல இல்ல, அதனால கொஞ்சம் சிரமமாகத்தான் இரிக்கும் கொஞ்சம் பொறுத்துக்க' என்றதும் அதுதான் தனது மரணத்துக்கான உத்தரவாதமாகக் கண்டான். அதன் பின்னர் அவனது வார்த்தைகள் உடைந்து உடைந்து வெளிப்பட்டன. அவனது சிந்தனைகள் மரணத்தை ஏற்றுக்கொள்ள உணர்வுகளைத் தயார்படுத்திக் கொண்டிருந்தன. அவனது யோசனையை வேறு பக்கம் மாற்றுவதைத் தவிர வேறு வழியிருக்கவில்லை. அவனது கடவுச் சீட்டை எடுத்து பெயரைப் பார்த்தேன். முஹம்மது அலி முஹம்மது ஹூஸைன் என்றிருந்தது. அவனது பேச்சுக்கும் பெயருக்கும் சம்பந்தமிருக்கவில்லை முகத்தில் எவ்வித மாறுதலையும் காட்டிக்கொள்ளாமல் அவனுடன் உரையாட ஆரம்பித்தேன்.
'உன்ட பேரென்ன?'
'குசைன்'
'அதில்ல உண்மையான பேரென்ன? உண்மையாகப் பேசு அப்பதான் என்னால உனக்கு உதவ முடியும். நானும் இலங்கதான், மட்டக்களப்பு'
'சொரி அண்ண, என்ட பேர் சிந்துஜன், நானும் மட்டக்களப்புதான். சமாதானகாலத்துல பேர மாத்தி குவைத்துக்கு வந்துட்டன். ஒரு சிங்கள ஆளுக்கிட்டக் கதச்சி முஸ்லிமாள்தான் இந்தப் பாஸ்போர்ட் எடுத்துத் தந்தாரு'
'அப்ப நீ இயக்கமா'
அவன் தலையை மட்டும் அசைத்தான் அவனுக்கு முன்னால் மரணம் நின்றுகொண்டிருந்தது. ஆயினும் அவன் சொல்லும் தகவல்கள் உண்மைதான் என்று நம்ப முடியாது. பெயர்மாற்றிக்கொண்டு எதற்காக அவன் இங்கு வந்தான்? நாட்டிலிருந்து வெளியேற வேண்டிய அவசியம் என்ன வந்தது? சிலவேளை இவனும் புலிகளின் உளவுப் பிரிவு உறுப்பினனா? அவன் உளவுப்பிரிவு உறுப்பினன் என்றால் நிச்சயமாக எடுத்தோம் கவுத்தோம் என்று காரியம் செய்திருக்க மாட்டான் அவனது பின்னணி குறித்து கவனம் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. பேச்சுக் கொடுப்பதென்று முடிவு செய்தேன். படுகாயம் பட்ட அவனிடம் கிட்டத்தட்ட விசாரனைக்கொப்பான கதையாடல் மனசுக்குக் கஸ்டமாக இருந்தது. புலிகள் மீதான வெறுப்பும் ஆத்திரமும் அப்படியே என் கண் முன்னால் பேருருவமாக எழுந்து நிற்க அவனை முறைத்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அவனது முகத்தில் ஓங்கிக் குத்துவோமா என்று கூட ஒரு கணம் யோசித்தேன். என்னுடைய பகைவன் எனது காலடியில் வீழ்ந்து கிடக்கின்றான் அவனைக் கொல்வதுதான் எனக்கு அமைதியைத் தரக்கூடும் என்று யோசிக்கும் போது எனது கரங்களை அவன் இறுகப் பற்றியிருந்தான்.
'அண்ணே நான் செத்துட்டா என் பொனத்த இங்கேயே புதைக்கச் சொல்லுங்க, அண்ணே நீங்க ரெண்டு வேல செய்யனுமண்ணே, இந்த ஆறு மாசத்துச் சம்பளத்த இயக்கத்துக்குத் தாரதா சொல்லி இருந்தன் 'ருமைத்தியா' 'கத்தா' மூனு பள்ளிக்குப் பக்கத்துல 'பக்காலா' போட்டிருக்கிற நாதனுக்கிட்டரெண்டாயிரம் 'தினார்' காசிரிக்கி அத எடுத்து 'முர்காப்' 'ஐபிசி பில்டிங்' பக்கத்துல 'சிட்டி சலூன்'ல என் பங்குன்னு சொல்லிக் குடுத்திருங்க அப்பிடியே என் சாவப் பத்தியும் சொல்லிருங்க கம்பனி 'இன்சூரன்ஸ்' காசு தரும் அத எங்கம்மாக்கிட்டக் குடுத்துவிடுங்க, அவக்கு ஆஸ்துமா இருக்கு பிளீஸ் அண்ண, நீங்க கடவுள் மாதிரி அண்ணே'
'இல்லடா பயப்படாத உன்னக் காப்பாத்திருவாங்க' என்று நான் சொல்லும் போது அவனது கண்களில் கண்ணீர் பொசிந்தது. அவன் சாவுக்காக அச்சப்படவில்லை இதுவரை எதற்காகவும் அழுதவிழிகளுமல்ல போன்று தெரிந்தது. ஆயுதம் தூக்கியவன் எதற்காக அழுதிருக்கின்றான் இரும்புத் துப்பாக்கி மாதிரி விரைப்பாக வளைந்துகொடுக்காது கண்கலங்காது கம்பீரமாக மனசையும் உணர்வுகளையும் கொன்றுவிட்டு மலை மாதிரி இருப்பவன்தான் போராளி என்ற பிரமைக்குள் எல்லோரையும் போல அவனும் பீடிக்கப்பட்டுத்தான் இருப்பான். எத்தனை மரணங்களைத் தாண்டி நான் பயணப்பட்டிருக்கின்றேன் எங்காவது கண்கள் கலங்கியதா எனக்கு! வாழ்க்கையில் பல உணர்வுகளைத் தொலைத்துக் கொண்டிருக்கும் போலி விறைப்புக் காட்டுகின்ற துப்பாக்கி மனிதர்கள்.
நான் யாரென்பதை வெளிப்படுத்திவிட்டு இனி இராணுவத் தோரணை உரையாடல் மட்டும்தான் சரியெனப்பட்டது. அவனிடம் உண்மையைச் சொல்லுவோமா என்று யோசிக்கும் போதே அவன் எனது கரங்களை அழுத்தினான்.
'அண்ணே, நான் பொழைக்க மாட்டன் போலத் தெரீது, என் அம்மாக்கிட்ட என் சாவச் சொல்லிராதீங்க' அவன் தனது மரணத்தை ஆத்மார்த்தமாக உணரத் தொடங்கிவிட்டான். குண்டு வெடிப்பில் சிக்கினால் ஏற்படும் மரணங்கள் வித்தியாசமானவைதான். ஒருவனை மிகவும் திடமாக வைத்திருந்து நம்பமுடியாத விரைப்போடு பலவீனப்படுத்திக் கொன்றுவிடும். மரணத்தை கம்பீரமாக எதிர்கொள்ள ஒரு ராணுவ வீரனால்தான் முடியும். அந்த வீரக்களை அவனது முகத்தில் பிரதிபலிக்கத் தொடங்கியது.
'சரி அதெல்லாம் விடு என்னால் முடிந்தளவுக்கு உன் எதிர்பார்ப்புகள நிறைவேற்றுவன், நீ ஏன் கள்ளப் பாஸ்போர்ட்ல நாட்ட விட்டு வந்தாய்'
'மட்டக்களப்பு ஜெயில்ல இருந்து அன்புமணியோட தப்பின எட்டுப்பேர்ல நானும் ஒருத்தன், அதுக்குப் பிறகு சமாதானம் அம்மான் செய்த துரோகம் உயிருக்கு உத்தரவாதமில்ல அதனால தப்பி வந்துட்டன் வன்னியில இருந்து தொடர்பப் பேணி இங்க புலனாய்வு பிரிவிலதான் இருந்தன், என் சாவுக்கு மாவீரன் பாட்டிசைக்க ஆள் இல்லாமப் போயிட்டண்ணே'
'அந்தக் கவலய விடு உன் வித்துடலுக்கு முடிந்தளவு சரியான இறுதி மரியாதையைச் செய்ய முயல்கின்றேன்' ஏதோவொரு நம்பிக்கையில் என்னைப் பார்த்தான். அந்தப் பார்வையில் நான் யார் என்ற கேள்வி தொக்கி நின்றது பதில் அவனுக்குப் பயனற்றது ஏனெனில் இப்போது அவனுக்கு நான்தான் எல்லாமே என்ற நிலை.
'உலகத்துல கடைசி வரையும் ரகசியம் என்டு ஒன்டு இல்ல எனெ அண்ணே'
'ஏன் அப்டிச் சொல்றாய்?'
'இதுவரைக்கும் யாரென்டே தெரியாமல் வாழ்ந்த நான் இப்ப எல்லா உண்மையையும் யாரென்டே தெரியாத உங்கக்கிட்டச் சொல்லிக்கிட்ருக்கன் பாருங்கோ'
'அதான் வாழ்க்க, ஒரு புள்ளியில் முடியும் போது எதிரியென்டாலும் நம்பித்தானாகனும், அது செரி இங்க உங்கட தேடுதலுக்குள்ள இருக்கின்ற ஆட்கள்ட பெயர்களச் சொல்லு'
அவன் மிகவும் முடியாமல் அவதிப்பட்டான் அதிகமாக குருதி வெளியேறி இருந்தது. அவனது உடல் சூடு குறைந்து கொண்டே சென்றது. இன்னும் விஷேட மருத்துவக்குழு வந்து சேரவில்லை. அது வரைக்கும் அவன் தாங்கமாட்டான் என்று எனக்குத் தெரிந்தது. எனது கேள்வி அவனுக்குள் என்ன உணர்வை ஏற்படுத்தியதோ தெரியவில்லை சித்திரவதைப்பட்டு உண்மையைக் கடித்துக் கொண்டிருக்கும் திமிர்பிடித்த வீரனின் உரம் அவனது முகத்தில் பிரதிபலித்தது.
'ப்ளீஸ் சொல்லுடா, ஏன்னா நானும் நீங்க தேடும் ஆட்கள் பட்டியலில் இருக்கலாம்னு எனக்குத் தெரியும்' என்று அவனைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தேன்.
அவன் அமைதிக்கு நீண்ட நேரம் எடுத்துக் கொண்டான். அவனால் பேசுவது மிகவும் சிரமமாக இருந்தது. பின்னர் என்ன நினைத்ததானோ தெரியவில்லை என்னை ஆழமாக உற்றுப் பார்த்தான்.
'நீ பயப்படாத நீ கேட்ட விசயங்கள எப்பிடியும் நம்பிக்கையாகச் செய்து முடிப்பன். அத நீ தாராளமா நம்பலாம். எனக்குச் சொந்த இடம் ஓட்டமாவடி' என்று சொல்லிவிட்டு அவனை நிதானமாகப் பார்த்தேன்.
அவனது நம்பிக்கையின் இறுதிப் பிடியாக இருந்த என்னிடம் உண்மையைச் சொல்வதில் தப்பில்லை என்று கருதினான் போலும். அதை விடத் தெளிவாகச் சொல்வதானால் அவன் என்னை முழுமையாக நம்பினான். அந்த நம்பிக்கையை பார்வையால் எனை நோக்கி முழுமையாகப் பாய்ச்சினான். அதை என்னால் உணர முடிந்தது. அவனது தலையை இதமாகத் தடவிக் கொடுத்தேன்.
அவன் ஒவ்வொரு சொல்லாக அடுக்கினான் அதன் ஒலியும் சுருதியும் குறைந்து கொண்டே சென்றது.
'ஒரு டிசம்பர்ல... உங்களுக்கு ...சூடு பட்டிச்சா ...அண்ணா'
நான் தலையசைத்தேன். அவன் புன்னகைத்துக் கொண்டான்.
'மு..க..ம...ட்' ஒவ்வொரு எழுத்தாக மிகச் சிரமத்தோடு உச்சரித்தான் பார்வையால் பேசினான் ஆம் என்று தலையசைத்தேன் அப்படியே குணிந்து காதினுள் 'இப்போது அம்மார்' என்றேன் அவனது கைகள் எனது கையைப் இறுகப் பற்றிக் கொண்டிருந்தன, மீண்டும் அவனது கண்களில் இருந்து இரண்டு சொட்டுக் கண்ணீர் வந்தது. 'அ....ம்...' என்றதோடு புன்னகை பூத்தபடி என்கரங்களை மிக அழுத்தி இறுக்கினான்.
அவன்மீது எனக்கிருந்த கொலைவெறி ஒரு கணத்தில் எங்கு போனதென்றே தெரியவில்லை. மனிதம் எல்லாவற்றையும் வென்று அமைதியாக என்னைச் சூழ்ந்து நின்று கொண்டிருந்தது. பகைவன் எதிரி நண்பன் எல்லாமே வெறுமையாகி நின்ற பயனற்ற பொழுதில் விஷேட வைத்திய குழு இன்னும் சற்று நேரத்தில் வந்துவிடுமென்ற அறிவித்தல் கேட்டது.
0 0 0
குறிப்பு 01: ருமைத்தியா கத்தா மூனு பள்ளிக்குப் பக்கத்துல பக்காலா போட்டிருக்கிற நாதனுக்கிட்டரெண்டாயிரம் தினார் பற்றி விசாரித்த போது அப்படி ஒரு தீனார் கூட தன்னிடமில்லை என்று வாதிடும்போதே அவன் சொல்லும் பொய் பளிச்செனத் தெரிந்தது.
குறிப்பு 02: முர்காப் ஐபிசி பில்டிங் பக்கத்தில் இருந்த சிட்டி சலூனில் அவனது மரணச் செய்தியைச் சொல்லி ஒருவாரத்தின் பின் எதேச்சையாக அங்கு எட்டிப் பார்த்தேன் அவனுடைய படத்துக்குப் பக்கத்தில் எண்ணெய் விளக்கு எரிந்து கொண்டிருந்தது.
குறிப்பு 03: சரியாக நான்கு வருடங்கள் பாதுகாத்த அவனது காப்புறுதிப் பணம் ஐந்து லட்சம் ரூபாயோடு அவனது அம்மாவின் இருப்பிடத்தைத் தேடிக் கண்டடைந்த போது அக்கம் பக்கத்தில் உள்ள சனங்கள் சுடுகாட்டுப் பக்கம் வழிகாட்டினார்கள். மருந்துவாங்கப் பணம் இல்லாமலேயே ஆஸ்த்துமாவினால் இறந்து விட்டிருந்தாள்.
குறிப்பு 04 : அப்போது நிறையப் புதிய பணக்காரர்களும் பல துரோகிகளும் இருந்தார்கள் மாவீரர்கள் என்று எந்த நினைவிடமும் இல்லாதிருந்தது.
அதிகாலைக் குளிர் நடுக்கத்தைப் பரிசளித்துக் கொண்டிருந்த போது குவைத் -ஈராக் எல்லைப் பகுதி பரபரப்பாக இருந்தது. குவைத்தின் அமெரிக்க இராணுவ மத்திய முகாமிலிருந்து இன்னும் சற்று நேரத்தில் அமெரிக்க ரோந்துப் படைகள் வந்துவிடும் அதனைப் பின்பற்றி வாகனத்தொடரணி தனது பயணத்தை ஈராக்கை நோக்கி ஆரம்பித்துவிடும் அமெரிக்க இராணுவத்தின் கட்டுப்பாட்டில் உள்ள அனைத்துப் பகுதிகளிலும் பல்வேறு பணிகளைச் செய்வதற்காக உயிரைப் பணயமாக வைத்த அறுநூறு ஊழியர்கள் மரண அமைதியுடன் இருந்தார்கள். பெரிய சம்பளத்துக்காக ஒரு வருட ஒப்பந்தத்தை அவர்கள் செய்திருந்தாலும் அந்தப்பயணந்தான் அவர்களின் இறுதிப் பயணம் என்ற எண்ணம் அனைவருக்குள்ளும் ஒரேமாதிரியாகத் தோன்றி ஓடிக்கொண்டிருந்தது. யாரும் யாருடனும் பேசிக்கொள்ளவில்லை. யாரும் யாரையும் முகம் நோக்கவுமில்லை. பன்னிரெண்டு மாத ஒப்பந்தத்தில் ஆறுமாதப்பணம் முன் கூட்டியே கிடைத்துவிட்டது. அதனால் கிடைத்த சிறிய ஆறுதல் மட்டுமே அவர்களை சுவாசிக்கச் செய்தது. ஆபத்து நிறைந்த பாலைவனப் பயணம். எந்த நேரத்தில் எந்த வண்டி எந்தப்பக்கம் இருந்து தாக்கப்படும் என்பது பற்றி யாருக்கும் தெரியாது.
கன்வேய்க்குப் பொறுப்பான அமெரிக்க இராணுவ அதிகாரி செல்லத் தயாராக இருந்த நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட வாகனங்களை ஒவ்வொன்றாக இறுதி செய்துகொண்டிருந்தார். இரண்டு ஹெலிகள் மிகவும் தாழ்வாகப் பறந்து சென்றன. அதனைத் தொடர்ந்து டாங்கிகள் நகரத் தொடங்கின. எல்லா வாகனங்களும் தேவையானளவு இடைவெளிவிட்டு சமவேகத்தில் பயணத்தை ஆரம்பித்த போது ஒரு மனிதக் குரல் கூடக் கேட்கவில்லை. இதற்கு மேலும் என்னால் அமைதியாக இருக்க முடியவில்லை. பக்கத்தில் இருந்த ராணுவச் சிப்பாயிடம் எதையாவது பேசலாம் என்றால் வெடிக்கத் தயாரான துப்பாக்கியை அவன் சின்சியராக இறுகப் பற்றியிருந்த விதத்தைப் பார்த்ததும் அமைதியாக இருந்துவிட்டேன். அவனது கவனத்தைக் குழைத்த பாவம் எனக்கெதற்கு
அழகான ஈழ தேசத்தில் விடுதலைப்புலிகளால் திணிக்கப்பட்டு அனுபவிக்காத மரண பயத்தையா இங்கு அனுபவித்துவிடப் போகின்றோம் என்ற திமிர் என்னை இயல்பாக இருக்கச் செய்தது. மட்டக்களப்பில் பிரதான பாதையைத் தவிர அனைத்துப் பகுதிகளும் விடுதலைப்புலிகளின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்த காலத்தில் மும்முரமான யுத்தம் நேரங்காலம் இல்லாமல் நடந்துகொண்டேதான் இருந்தது. அப்போது பிரதான வீதியால் செல்லும் இராணுவ கண்வேயின் வாகனங்களை எண்ணிக் கொண்டிருந்த சிறுவயது அனுபவத்தோடு இப்போதைய நிலையை ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும் போது எனக்குச் சிரிப்பாக இருந்தது. வாகனத் தொடரணி தாக்கப்படுதல் என்பது ராணுவப் பார்வையில் பெருத்த அவமானமும் தோல்வியுமாகும். அதனால் தொடரணி சென்று முடியும் வரை மணித்தியாலக் கணக்கில் வீதியோரத்தில் கொளுத்தும் வெயிலில் தலையைக் கீழே தொங்கவிட்டபடி மக்களை நிறுத்திவைக்கச் செய்த அச்சம் சாமானியமானதல்ல. காலம் செல்லச் செல்ல விடுதலைப்புலிகள் விதைத்த அச்சத்துக்குள் நானும் அடிமையாக வாழ்ந்துகொண்டிருந்ததை உணர்ந்த போது மொத்தமாக எங்களில் யாருக்கும் குரல் இருக்கவில்லை. எனது குரல் எங்கே போனது அதை எப்படி இழந்தேன் என்று தேடத் தொடங்கியபோது நான் உணர்ந்த அவமானம் என்னை துரத்தித் துரத்தி அடித்தது. எனது குரலை நான் கண்டு பிடித்து அதை ஒலிக்கச் செய்த போது எல்லோரும் அந்நியமாகப் பாரத்தார்கள் விடுதலைப்புலிகள் தமக்கு எதிராக ஒலிக்கும் அந்தக் குரலை நிரந்தமாக அடக்கிவிட முனைந்தார்கள் அந்தப் போராட்டத்தில் எதிர்த்து நிற்க முடியாமல் நான் தோற்றுப்போய் பின்வாங்கி துப்பாக்கிச் சூட்டை வாங்கிக்கொண்டு உயிரைப் பாதுகாப்பதற்காக ஓடிப்போய் பதுங்கிய இடம் குவைத். பதுங்கினால் பாயத்தானே வேண்டும். அந்தப் பாய்ச்சலுக்காக என்னை நிறையவே தயார்படுத்த வேண்டியிருந்தது. என்னைத் தயார்படுத்திக் கொள்ளும் பாதையில் ஓர் அங்கமாக உளவுப் பணியைத் தேர்வு செய்து யார்யாருக்கோவெல்லாம் உளவாளியாக இருந்து இன்னும் ஓடிக்கொண்டிருக்கின்றேன். ஏனெனில் மீளவும் நாட்டுக்குச் சென்று புலிகளுக்கு கிலி கொடுக்கும் சக்தியாக நான் செயற்பட வேண்டுமல்லவா. அதனால் ஒருவன் புலி என்று தெரிந்து விட்டால் அவனை நான் எந்த தேசத்திலும் சும்மா விடுவதில்லை.
இப்போது அமெரிக்க இராணுவத்தின் பாதுகாப்பு எல்லைக்குள் இருந்துகொண்டு அவர்களின் எதிரிகளுக்கு உதவி செய்து செய்துகொண்டிருக்கின்றேன். எனக்கென்று வகுக்கப்பட்ட பயணம் வெறும் இருபது நாட்களுக்கானது. ஓர் உளவுப் பணி நிமித்தம் செய்து கொண்ட ஒப்பந்தப்பிரகாரம் அந்தக் கால எல்லைக்குள் எனக்கு வழங்கப்பட்ட தகவல் பறிமாற்றப் பணியைச் செவ்வனே செய்துவிட்டு அங்கிருந்து கிடைக்கும் தகவலை நேரடியாகப் பெற்றுக்கொண்டு எவ்வகையிலும் கசிந்திடாபடி மீளவும் நான் திரும்பி வரவேண்டும். ஏதாவது இசகுபிசகாகினால் எனது உயிருக்கு துளியும் உத்தரவாதம் கிடையாது. உடனடியாகச் சுட்டுத்தள்ளிவிட்டு உலகப் பயங்கரவாதியின் இறப்பை உலகுக்கு பிரகடனப்படுத்துவார்கள். அல்லது நிச்சயமாக குவாந்தனாமோ சிறைதான் கிடைக்கும்.
'அம்மார் வெரி கெயார்புல்' என்று கொண்வே கொமாண்டர் என் தோளை அழுத்தித் தட்டும்போதே இரண்டு அமெரிக்கச் சிப்பாய்கள் எனது பாதுகாப்பில் கரிசனை கொள்ளத் தாயாராகி இரு பக்கத்திலும் நின்றார்கள்.
உலகத்துக்குப் பச்சைப் பொய்யைச் சொல்லி விட்டு ஆக்கிரமிப்புச் செய்திருக்கும் அமெரிக்கப்படைகளுக்கு எதிராகப் போராடும் ஈராக்கின் தேசியவாதிகள் தமது தகவல் பரிமாற்றத்துக்கு அமெரிக்கப்படைகளையே பயன்படுத்தும் ஆச்சரியமான வழிமுறையை தம்மை உலக வல்லரசாக்கி மார்தட்டிக்கொள்ளும் அவர்கள் கடைசி வரையும் கண்டுபிடிக்கவே இல்லை. அவர்களுக்கு எதிரான செய்தியை அவர்களது பாதுகாப்புடன் சுமந்து செல்லும் நான் இந்தப் பயணகாலத்தில் அவர்களால் கட்டாயம் பாதுகாக்கப்பட வேண்டிய நபராகவும் இருந்தேன். அவ்வளவுதான் அவர்களது புத்திசாலித்தனம். பொய்யும் புரட்டும் புத்திசாலித்தனமாக மாறிவிடுவதுமில்லைதானே.
பயணத்தின் பாதுகாப்பை மீளவும் உறுதிப்படுத்த ஹெலிகள் சென்ற வழியேதிரும்பின. குவைத்தின் எல்லை தாண்டி கெண்வேய் ஈராக் எல்லைக்குள் நுழைந்தது. குறுகிய தூரம்தான் ஆயினும் நீண்ட பயணம். கிட்டத்தட்ட அச்சுறுத்தலான பயணப்பாதை முடிந்துவிட்டது என்ற நிம்மதி எல்லோருக்குளள்ளும் வந்துவிட்டிருந்து. இன்னும் சற்று நேரத்தில் அமெரிக்கப் படைகளின் ஈராக் பாதுகாப்பு மையத்தினுள்ளே சென்று விடுவோம் என்ற நம்பிக்கையில் பிறந்த அமைதிதான் அது. ஆனால் இந்த அமைதியும் அச்சமும் என்னைவிட்டும் சற்று விலகியே இருந்தன.
பாலைவனப் பகுதி முடிந்து குடியிருப்புப் பகுதியை அன்மித்த போதுதான் அந்த விபரீதம் மிக வேகமாக நடந்தேறியது. எங்கிருந்து தாக்கப்படுகின்றது என்பது புரியாமலேயே தமக்கு வசதியான பக்கமெங்கும் சுட்டுத்தள்ளிய இராணுவத்தின் வெடியோசையிலேயே பதட்டமும் பயமும் அப்பட்டமாக வெளிப்பட்டது. அதற்குள் நான்கு டேங்கர்கள் செயலிழந்து புகைந்து கொண்டிருந்தன. பத்து ட்ரக் வண்டிகளாவது முற்றாகத் தாக்குதலைச் சந்தித்திருந்தன. எல்லாத் திசைகளிலும் சிதறிய உடல்களுக்கு மத்தியில் காயப்பட்டவர்களின் அவலப் புலம்பல் இன்னும் திகிலை சூடாக அடிமனதுக்கு ஏற்றிக் கொண்டிருந்தது. துல்லியமான திட்டமிட்ட தேர்வு செய்யப்பட்ட வாகனங்களுக்கு மட்டுமான இலக்குத் தப்பாத தாக்குதல். வாகனங்களின் வேகமும் இடைவெளியளவும் மிகவும் திறம்படக் கணிக்கப்பட்ட தாக்குதலை முறியடிப்பதற்கான எவ்விதமான அவகாசமும் இல்லை. அனுமானிப்பதற்கிடையில் அனைத்தும் நடந்து முடிந்துவிட்டிருந்தன. மிகத் தூரத்தில் இருந்து இயக்கப்பட்ட சக்திவாய்ந்த நிலக்கண்ணிவெடிகளை பறந்து திரிந்த ஹெலிகளால் அடையாளங்காண முடியாமல் போனதில் ஆச்சரியமில்லை. ஆயினும் படைவீரர்கள் தமது அதிர்ச்சியையும் அச்சத்தiயும் போக்க துப்பாக்கி மூலம் இலக்கின்றித் தாறுமாறாகச் சுட்டுக் களைப்படைந்த போது ஆச்சரியமாக இருந்தது. எல்லா நாட்டிலும் போராட்டக்காரர்களை எதிர்த்துப் போராடும் இராணுவம் முட்டாளாக்கப்படும் போது மக்களின் வரிப்பணம் இப்படித்தான் வீணாக்கப்படுகின்றது. அதை யாரும் பொருட்படுத்துவதேயில்லை.
குறுகிய இடைவெளிக்குள் மீட்பு படையணியும் முதலுதவிப் படையணியும் வேகமாக வந்துசேர்ந்தன. அனைவரும் பொசிஷன் எடுத்து அடுத்த தாக்குதலை எதிர்பார்த்துத் தயாராக இருந்தனர். ஊழியர்கள் ஏற்றப்பட்டடிருந்த ஒரேயொரு வண்டி தாக்குதலுக்கு உள்ளாகி இருந்தது. அதுவும் அந்த வாகனச் சாரதியின் அவசரத்தினாலும் கலவரப்பட்டபுத்தியாலும் நேர்ந்த அவலம் என்பது பார்க்கும் போதே தெரிந்தது. நானும் வேகவேகமாக இறங்கி காயப்பட்டவர்களைக் காப்பாற்றும் முதலுதவி அணிக்கு ஒத்தாசைகள் வழங்கத் தொடங்கினேன். 'அம்மா அம்மா' என்று தேன் தமிழில் ஒரு புலம்பல் ஒலி தெளிவாக என்காதில் ஒலித்தது. அந்தத் திசையை நோக்கி நகர்ந்து உரிய நபரை இனங்கான்பது யுத்தகளத்தில் தன் ஆறுயிர் நண்பனின் உயிரைக் காக்கத் தன்னைத் தியாகம் செய்தல் போன்றேதான் இருந்து. அவனைப் பத்திரமாக இழுத்துச் சென்று பாதுகாப்பை உறுதிப்படுத்திவிட்டு நிமிரும் போது அவன் எனது கையை இறுகப் பற்றி உடைந்த அரபியில் கதைக்க முற்பட்டபோது 'தமிழில் கதை' என்றதும் அவனுக்கு உயிர் பிழைத்து விடுவோம் என்ற நம்பிக்கை துளிர்விடத் தொடங்கியிருந்து. எனது கரங்களை இறுகப் பற்றிக் கொண்டான். அவனை அம்பியூலன்சுக்கு மாற்றி முதலுதவிகளை வழங்கிக் காயங்களுக்குக் கட்டுப்போட்டு வைத்தியசாலையில் அனுமதித்துவிட்டு கண்விழிக்கும்வரை பக்கத்தில் இருந்து 'பயப்படத் தேவயில்ல, உயிருக்கு ஒரு ஆபத்துமில்ல சரியோ' என்று பொய் சொல்லும் போது அவனது கண்கள் கலங்கியிருந்தன.
அவனால் மெதுவாகப் பேச முடிந்தது. 'அண்ணே நான் செத்துவிடுவன் போலக் கிடக்கு' என்ற போதே அவனால் கண்ணீரைக் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. 'திடீர்னு வர்ர சிக்கலான அவசர நிலமயச் சமாளிக்கப் போதுமான மருத்துவ வசதி இந்த முகாம்ல இல்ல, அதனால கொஞ்சம் சிரமமாகத்தான் இரிக்கும் கொஞ்சம் பொறுத்துக்க' என்றதும் அதுதான் தனது மரணத்துக்கான உத்தரவாதமாகக் கண்டான். அதன் பின்னர் அவனது வார்த்தைகள் உடைந்து உடைந்து வெளிப்பட்டன. அவனது சிந்தனைகள் மரணத்தை ஏற்றுக்கொள்ள உணர்வுகளைத் தயார்படுத்திக் கொண்டிருந்தன. அவனது யோசனையை வேறு பக்கம் மாற்றுவதைத் தவிர வேறு வழியிருக்கவில்லை. அவனது கடவுச் சீட்டை எடுத்து பெயரைப் பார்த்தேன். முஹம்மது அலி முஹம்மது ஹூஸைன் என்றிருந்தது. அவனது பேச்சுக்கும் பெயருக்கும் சம்பந்தமிருக்கவில்லை முகத்தில் எவ்வித மாறுதலையும் காட்டிக்கொள்ளாமல் அவனுடன் உரையாட ஆரம்பித்தேன்.
'உன்ட பேரென்ன?'
'குசைன்'
'அதில்ல உண்மையான பேரென்ன? உண்மையாகப் பேசு அப்பதான் என்னால உனக்கு உதவ முடியும். நானும் இலங்கதான், மட்டக்களப்பு'
'சொரி அண்ண, என்ட பேர் சிந்துஜன், நானும் மட்டக்களப்புதான். சமாதானகாலத்துல பேர மாத்தி குவைத்துக்கு வந்துட்டன். ஒரு சிங்கள ஆளுக்கிட்டக் கதச்சி முஸ்லிமாள்தான் இந்தப் பாஸ்போர்ட் எடுத்துத் தந்தாரு'
'அப்ப நீ இயக்கமா'
அவன் தலையை மட்டும் அசைத்தான் அவனுக்கு முன்னால் மரணம் நின்றுகொண்டிருந்தது. ஆயினும் அவன் சொல்லும் தகவல்கள் உண்மைதான் என்று நம்ப முடியாது. பெயர்மாற்றிக்கொண்டு எதற்காக அவன் இங்கு வந்தான்? நாட்டிலிருந்து வெளியேற வேண்டிய அவசியம் என்ன வந்தது? சிலவேளை இவனும் புலிகளின் உளவுப் பிரிவு உறுப்பினனா? அவன் உளவுப்பிரிவு உறுப்பினன் என்றால் நிச்சயமாக எடுத்தோம் கவுத்தோம் என்று காரியம் செய்திருக்க மாட்டான் அவனது பின்னணி குறித்து கவனம் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. பேச்சுக் கொடுப்பதென்று முடிவு செய்தேன். படுகாயம் பட்ட அவனிடம் கிட்டத்தட்ட விசாரனைக்கொப்பான கதையாடல் மனசுக்குக் கஸ்டமாக இருந்தது. புலிகள் மீதான வெறுப்பும் ஆத்திரமும் அப்படியே என் கண் முன்னால் பேருருவமாக எழுந்து நிற்க அவனை முறைத்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அவனது முகத்தில் ஓங்கிக் குத்துவோமா என்று கூட ஒரு கணம் யோசித்தேன். என்னுடைய பகைவன் எனது காலடியில் வீழ்ந்து கிடக்கின்றான் அவனைக் கொல்வதுதான் எனக்கு அமைதியைத் தரக்கூடும் என்று யோசிக்கும் போது எனது கரங்களை அவன் இறுகப் பற்றியிருந்தான்.
'அண்ணே நான் செத்துட்டா என் பொனத்த இங்கேயே புதைக்கச் சொல்லுங்க, அண்ணே நீங்க ரெண்டு வேல செய்யனுமண்ணே, இந்த ஆறு மாசத்துச் சம்பளத்த இயக்கத்துக்குத் தாரதா சொல்லி இருந்தன் 'ருமைத்தியா' 'கத்தா' மூனு பள்ளிக்குப் பக்கத்துல 'பக்காலா' போட்டிருக்கிற நாதனுக்கிட்டரெண்டாயிரம் 'தினார்' காசிரிக்கி அத எடுத்து 'முர்காப்' 'ஐபிசி பில்டிங்' பக்கத்துல 'சிட்டி சலூன்'ல என் பங்குன்னு சொல்லிக் குடுத்திருங்க அப்பிடியே என் சாவப் பத்தியும் சொல்லிருங்க கம்பனி 'இன்சூரன்ஸ்' காசு தரும் அத எங்கம்மாக்கிட்டக் குடுத்துவிடுங்க, அவக்கு ஆஸ்துமா இருக்கு பிளீஸ் அண்ண, நீங்க கடவுள் மாதிரி அண்ணே'
'இல்லடா பயப்படாத உன்னக் காப்பாத்திருவாங்க' என்று நான் சொல்லும் போது அவனது கண்களில் கண்ணீர் பொசிந்தது. அவன் சாவுக்காக அச்சப்படவில்லை இதுவரை எதற்காகவும் அழுதவிழிகளுமல்ல போன்று தெரிந்தது. ஆயுதம் தூக்கியவன் எதற்காக அழுதிருக்கின்றான் இரும்புத் துப்பாக்கி மாதிரி விரைப்பாக வளைந்துகொடுக்காது கண்கலங்காது கம்பீரமாக மனசையும் உணர்வுகளையும் கொன்றுவிட்டு மலை மாதிரி இருப்பவன்தான் போராளி என்ற பிரமைக்குள் எல்லோரையும் போல அவனும் பீடிக்கப்பட்டுத்தான் இருப்பான். எத்தனை மரணங்களைத் தாண்டி நான் பயணப்பட்டிருக்கின்றேன் எங்காவது கண்கள் கலங்கியதா எனக்கு! வாழ்க்கையில் பல உணர்வுகளைத் தொலைத்துக் கொண்டிருக்கும் போலி விறைப்புக் காட்டுகின்ற துப்பாக்கி மனிதர்கள்.
நான் யாரென்பதை வெளிப்படுத்திவிட்டு இனி இராணுவத் தோரணை உரையாடல் மட்டும்தான் சரியெனப்பட்டது. அவனிடம் உண்மையைச் சொல்லுவோமா என்று யோசிக்கும் போதே அவன் எனது கரங்களை அழுத்தினான்.
'அண்ணே, நான் பொழைக்க மாட்டன் போலத் தெரீது, என் அம்மாக்கிட்ட என் சாவச் சொல்லிராதீங்க' அவன் தனது மரணத்தை ஆத்மார்த்தமாக உணரத் தொடங்கிவிட்டான். குண்டு வெடிப்பில் சிக்கினால் ஏற்படும் மரணங்கள் வித்தியாசமானவைதான். ஒருவனை மிகவும் திடமாக வைத்திருந்து நம்பமுடியாத விரைப்போடு பலவீனப்படுத்திக் கொன்றுவிடும். மரணத்தை கம்பீரமாக எதிர்கொள்ள ஒரு ராணுவ வீரனால்தான் முடியும். அந்த வீரக்களை அவனது முகத்தில் பிரதிபலிக்கத் தொடங்கியது.
'சரி அதெல்லாம் விடு என்னால் முடிந்தளவுக்கு உன் எதிர்பார்ப்புகள நிறைவேற்றுவன், நீ ஏன் கள்ளப் பாஸ்போர்ட்ல நாட்ட விட்டு வந்தாய்'
'மட்டக்களப்பு ஜெயில்ல இருந்து அன்புமணியோட தப்பின எட்டுப்பேர்ல நானும் ஒருத்தன், அதுக்குப் பிறகு சமாதானம் அம்மான் செய்த துரோகம் உயிருக்கு உத்தரவாதமில்ல அதனால தப்பி வந்துட்டன் வன்னியில இருந்து தொடர்பப் பேணி இங்க புலனாய்வு பிரிவிலதான் இருந்தன், என் சாவுக்கு மாவீரன் பாட்டிசைக்க ஆள் இல்லாமப் போயிட்டண்ணே'
'அந்தக் கவலய விடு உன் வித்துடலுக்கு முடிந்தளவு சரியான இறுதி மரியாதையைச் செய்ய முயல்கின்றேன்' ஏதோவொரு நம்பிக்கையில் என்னைப் பார்த்தான். அந்தப் பார்வையில் நான் யார் என்ற கேள்வி தொக்கி நின்றது பதில் அவனுக்குப் பயனற்றது ஏனெனில் இப்போது அவனுக்கு நான்தான் எல்லாமே என்ற நிலை.
'உலகத்துல கடைசி வரையும் ரகசியம் என்டு ஒன்டு இல்ல எனெ அண்ணே'
'ஏன் அப்டிச் சொல்றாய்?'
'இதுவரைக்கும் யாரென்டே தெரியாமல் வாழ்ந்த நான் இப்ப எல்லா உண்மையையும் யாரென்டே தெரியாத உங்கக்கிட்டச் சொல்லிக்கிட்ருக்கன் பாருங்கோ'
'அதான் வாழ்க்க, ஒரு புள்ளியில் முடியும் போது எதிரியென்டாலும் நம்பித்தானாகனும், அது செரி இங்க உங்கட தேடுதலுக்குள்ள இருக்கின்ற ஆட்கள்ட பெயர்களச் சொல்லு'
அவன் மிகவும் முடியாமல் அவதிப்பட்டான் அதிகமாக குருதி வெளியேறி இருந்தது. அவனது உடல் சூடு குறைந்து கொண்டே சென்றது. இன்னும் விஷேட மருத்துவக்குழு வந்து சேரவில்லை. அது வரைக்கும் அவன் தாங்கமாட்டான் என்று எனக்குத் தெரிந்தது. எனது கேள்வி அவனுக்குள் என்ன உணர்வை ஏற்படுத்தியதோ தெரியவில்லை சித்திரவதைப்பட்டு உண்மையைக் கடித்துக் கொண்டிருக்கும் திமிர்பிடித்த வீரனின் உரம் அவனது முகத்தில் பிரதிபலித்தது.
'ப்ளீஸ் சொல்லுடா, ஏன்னா நானும் நீங்க தேடும் ஆட்கள் பட்டியலில் இருக்கலாம்னு எனக்குத் தெரியும்' என்று அவனைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தேன்.
அவன் அமைதிக்கு நீண்ட நேரம் எடுத்துக் கொண்டான். அவனால் பேசுவது மிகவும் சிரமமாக இருந்தது. பின்னர் என்ன நினைத்ததானோ தெரியவில்லை என்னை ஆழமாக உற்றுப் பார்த்தான்.
'நீ பயப்படாத நீ கேட்ட விசயங்கள எப்பிடியும் நம்பிக்கையாகச் செய்து முடிப்பன். அத நீ தாராளமா நம்பலாம். எனக்குச் சொந்த இடம் ஓட்டமாவடி' என்று சொல்லிவிட்டு அவனை நிதானமாகப் பார்த்தேன்.
அவனது நம்பிக்கையின் இறுதிப் பிடியாக இருந்த என்னிடம் உண்மையைச் சொல்வதில் தப்பில்லை என்று கருதினான் போலும். அதை விடத் தெளிவாகச் சொல்வதானால் அவன் என்னை முழுமையாக நம்பினான். அந்த நம்பிக்கையை பார்வையால் எனை நோக்கி முழுமையாகப் பாய்ச்சினான். அதை என்னால் உணர முடிந்தது. அவனது தலையை இதமாகத் தடவிக் கொடுத்தேன்.
அவன் ஒவ்வொரு சொல்லாக அடுக்கினான் அதன் ஒலியும் சுருதியும் குறைந்து கொண்டே சென்றது.
'ஒரு டிசம்பர்ல... உங்களுக்கு ...சூடு பட்டிச்சா ...அண்ணா'
நான் தலையசைத்தேன். அவன் புன்னகைத்துக் கொண்டான்.
'மு..க..ம...ட்' ஒவ்வொரு எழுத்தாக மிகச் சிரமத்தோடு உச்சரித்தான் பார்வையால் பேசினான் ஆம் என்று தலையசைத்தேன் அப்படியே குணிந்து காதினுள் 'இப்போது அம்மார்' என்றேன் அவனது கைகள் எனது கையைப் இறுகப் பற்றிக் கொண்டிருந்தன, மீண்டும் அவனது கண்களில் இருந்து இரண்டு சொட்டுக் கண்ணீர் வந்தது. 'அ....ம்...' என்றதோடு புன்னகை பூத்தபடி என்கரங்களை மிக அழுத்தி இறுக்கினான்.
அவன்மீது எனக்கிருந்த கொலைவெறி ஒரு கணத்தில் எங்கு போனதென்றே தெரியவில்லை. மனிதம் எல்லாவற்றையும் வென்று அமைதியாக என்னைச் சூழ்ந்து நின்று கொண்டிருந்தது. பகைவன் எதிரி நண்பன் எல்லாமே வெறுமையாகி நின்ற பயனற்ற பொழுதில் விஷேட வைத்திய குழு இன்னும் சற்று நேரத்தில் வந்துவிடுமென்ற அறிவித்தல் கேட்டது.
0 0 0
குறிப்பு 01: ருமைத்தியா கத்தா மூனு பள்ளிக்குப் பக்கத்துல பக்காலா போட்டிருக்கிற நாதனுக்கிட்டரெண்டாயிரம் தினார் பற்றி விசாரித்த போது அப்படி ஒரு தீனார் கூட தன்னிடமில்லை என்று வாதிடும்போதே அவன் சொல்லும் பொய் பளிச்செனத் தெரிந்தது.
குறிப்பு 02: முர்காப் ஐபிசி பில்டிங் பக்கத்தில் இருந்த சிட்டி சலூனில் அவனது மரணச் செய்தியைச் சொல்லி ஒருவாரத்தின் பின் எதேச்சையாக அங்கு எட்டிப் பார்த்தேன் அவனுடைய படத்துக்குப் பக்கத்தில் எண்ணெய் விளக்கு எரிந்து கொண்டிருந்தது.
குறிப்பு 03: சரியாக நான்கு வருடங்கள் பாதுகாத்த அவனது காப்புறுதிப் பணம் ஐந்து லட்சம் ரூபாயோடு அவனது அம்மாவின் இருப்பிடத்தைத் தேடிக் கண்டடைந்த போது அக்கம் பக்கத்தில் உள்ள சனங்கள் சுடுகாட்டுப் பக்கம் வழிகாட்டினார்கள். மருந்துவாங்கப் பணம் இல்லாமலேயே ஆஸ்த்துமாவினால் இறந்து விட்டிருந்தாள்.
குறிப்பு 04 : அப்போது நிறையப் புதிய பணக்காரர்களும் பல துரோகிகளும் இருந்தார்கள் மாவீரர்கள் என்று எந்த நினைவிடமும் இல்லாதிருந்தது.
